تکتم نیوز/مطابق تازه ترین آمار دهه شصتی ها کمی بیش از یک پنجم جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند (۲۱ درصد). ۳۷ درصد این جمعیت یک فرزند و ۳۲ درصد هم دو فرزند دارند. این یک روی سکه است. روی دیگر سکه این است که ۱۹ درصد دختران/زنان و ۳۳ درصد پسران/مردان زاده و بالیده دهۀ ۶۰ هنوز ازدواج نکرده اند.

در نظر داشته باشیم که اکنون ۱۴۰۴ خورشیدی است یعنی متولدین دهه ۶۰ اکنون بین ۳۵ تا ۴۴ سال دارند. یعنی اگر متولد ۱۳۶۹ باشند ۳۵ ساله‌اند و اگر متولد سال آغازین دهه ۴۴ ساله.

چنان که در آغاز آمد بخش قابل توجهی از این جمعیت ازدواج نکرده و در خانه پدر و مادر یا به صورت مجرد زندگی می کنند و تاریخ ایران چنین پدیده‌ای سراغ ندارد. از این رو جا دارد یک ساز و کار ویژه به متولدان دهه ۶۰ اختصاص یابد.

آقای رییس جمهور در گفت‌و‌گوی صریح اخیر از ساخت مدرسه سخن گفت اما به نظر می‌رسد اولویت باید سر‌و‌سامان دادن به دهه شصتی‌ها باشد.

به گونه‌ای که در وام ازدواج یا وام مسکن یا اشتغال اولویت با آنها باشد و اصطلاح دهه ۶۰ به جای نوستالژی و پخش کلیپ های حاوی حوض و لحاف و تشک روی هم انباشته و چراغ علاء الدین و توپ پلاستیکی دو لایه و شامپوی تخم مرغی و بلیت اتوبوس یادآور یک ساز و کار یا تشکیلات ویژه برای آنها باشد.

از مجلس فعلی با دغدغه امثال قانون حجاب که بیشتر علیه همین دهه ۶۰ بود یا باور نداشتن به مذاکره مستقیم به قصد کاهش فشار به همین جوانان دختر و پسر دهه ۶۰ و با نمایندگانی که نهایتا از ۶ درصد آرای مردم برخوردارند آبی گرم نمی‌شود.

با ادغام سازمان جوانان در سازمان تربیت بدنی و تشکیل وزارت ورزش و جوانان سهم جوانان به یک معاونت تقلیل یافته و بیشتر وقت و انرژی وزارت ورزش و جوانان عملا صرف ورزش آن هم نه همگانی که مصروف قهرمانی و ویترین ورزش ایران می‌شود. در حالی که فدراسیون‌ها باید به ورزش قهرمانی بپردازند و شهرداری‌ها به ورزش همگانی و نقش وزارت ورزش و جوانان به نظارت و حمایت کاهش یابد و بیشتر همت آن صرف بخش جوانان شود.

با انتصاب یک چهره نزدیک به شخص رییس جمهور پزشکیان به معاونت جوانان این انتظار ایجاد شده بود که این بخش فعال‌تر شود ولی در این ساختار و با توجه به اولویت‌های دیگر دولت عملا اتفاق مورد نظر به رغم تمام تلاش او محقق نشده است.

این نوشته می‌خواهد پیشنهاد کند یک سازمان یا حتی وزارتخانه به متولدین دهه ۶۰ اختصاص یابد و برای هر یک از آنها حداقل‌ها را تعریف کند تا بتوانند خانه و زندگی تشکیل دهند و همه جا اولویت با آنها باشد.

به بیان روشن‌تر به جای این که ملتی کار کنند تا هزینه این دستگاه عظیم بوروکراسی فربه و ناکارآمد تأمین شود یک دستگاه ویژه با مأموریت مشخص برای نجات نسل دهه ۶۰ برپا شود تا زمینه اشتغال و ازدواج آنها را فراهم کند.

این یک کار ضربتی است و همت می‌خواهد و رییس جمهور هم به جای کارهایی مثل مدرسه‌سازی برای نسل بعدی در حالی که با روند کاهشی جمعیت شاید نیازی نباشد یا با خشک شدن روستاها بلامصرف بیفتند به دهه ۶۰ توجه کند.

متولدین هر دهه ویژگی‌های خود را دارند. دهه‌های ۲۰ و ۳۰ آدم های خودساخته‌ای بودند. نوجوانی و جوانی متولدان دهه ۴۰ با انقلاب و جنگ مقارن شد ولی پایان جنگ پرخسارت را دید و در دهۀ ۷۰ خود را جمع و جور کرد و غالبا توانستند برای خود خانه و خودرو تهیه کنند و خانواده تشکیل دهند. دهه ۵۰ هم از پی رسید و با دوران اصلاحات مقارن شد و اگرچه از لحاظ سیاسی سرخورده شد اما ثمرات دولت دوم خاتمی را چید.

نوبت به متولدان دهه ۶۰ که می‌رسد گرفتاری زیاد می‌شود. مدتی سر آنها را با انواع دانشگاه‌ها گرم کردند و از دیپلم به لیسانس و فوق لیسانس و حالا موج نارضایتی و سرخوردگی در آنها باید حکومت را به خود آورد.

در دولت ابراهیم رییسی البته به این بهانه مشتی جوان کم تجربه و اهل شعار را وارد میدان کردند و دیدیم که چه وضعیتی داشت و حالا ۴۰۰۰ نفر روی دست دولت پزشکیان مانده اند.

پس دغدغه سن مدیران نیست چون تا می‌گویی جوان‌گرایی داماد و برادر داماد را می‌آورند! دغدغه اصلی کار و زندگی و ازدواج متولدان دهه ۶۰ است که در حال ورود به میان سالی اند!

بی ذوق هایی که از اکران فیلم موفق پیر‌پسر ناراضی بودند باید به پیرپسرها فکر کنند‌. درست است که خوش بختانه نگاه جامعه تغییر کرده و کلمه پیر‌دختر یا دختر ترشیده دیگر به کار نمی‌رود ولی آنها هم دوست دارند ازدواج کنند یا مادر شوند یا اصلا مستقل زندگی کنند.

چند مجموعه تبلیغاتی و نه فقط سازمان تبلیغات اسلامی جمعا ۸ هزار میلیارد تومان بودجه می گیرند. آقای قمی و آقای دادمان حوزه هنری دهه آدم های نوگرا و خوش‌فکری هستند و سازمان تبلیغات اسلامی را از وضعیت دوران خاموشی خارج کرده‌اند ولی آیا بهترین تبلیغ برای کارآمدی نظام اسلامی سر و سامان دادن به وضعیت متولدان دهه ۶۰ و جوانان ۳۵ تا ۴۴ ساله نیست؟

.

نیازهای اولیه و ضروری دهه شصتی‌ها مشخص است. بخشی از آنها از حمایت خانواده برخوردارند و طبعا در اولویت بعدی قرار می‌گیرند. دیگران اما باید در اولویت باشند‌. این نسل بسیار باهوش و واقع‌نگر است و با همین وضعیت توانسته سبک زندگی خود را بقبولاند و زیر بار تحمیل‌ها نرود.
بعد از جنگ ۱۲ روزه ایران جدید به تصمیمات شجاعانه نیاز دارد و نباید در کنار آمدن اجباری با نظم جهانی و دست برداشتن از شعارهای پرهزینه خلاصه شود‌.