تکتم نیوز/شاید شما هم چیزی در مورد داستان این خبر شنیده باشید و یا احتمالا خودتان با آن درگیر بوده اید. موضوع به زیر میزی قسطی مربوط می شود.

مردم کوچه و بازار، همان‌ها که گاهی نانِ شب ندارند، با مدل جدیدی از زیرمیزی گرفتن برخی از پزشکان مواجهند که در برابر رشوه گیری محض، ظاهرا شرافتمندانه به نظر می رسد، اما در اصل فاجعه ای در حال رخ دادن است.

خبر می‌رسد از گوشه‌وکنارِ بیمارستان‌ها و مطب‌های مرکز شهرها تا درمانگاه‌های فرسوده‌ی جنوب: «زیرمیزی برای شما نقدی نیست، نسیه است… قسطی بپردازید!». «پذیرشِ زیرمیزی به صورت اقساطِ سه‌ماهه و شش‌ماهه!».

گویا این «خدمتِ نوآورانه» قرار است به لیستِ «دستاوردهای نظامِ سلامت» اضافه شود؛ همان لیستی که پر است از آمارِ بیمارانِ درمان‌شده و جراحی‌های موفق، اما ته‌اش—جایی که کسی نگاه نمی‌کند—بوی فقر و درماندگی می‌دهد..

حکیمِ امروز می‌داند که مردم حتی پولِ قرصِ مسکن هم ندارند، پس—با همان لبخندِ مصنوعیِ بانک‌دارها—پیشنهاد می‌دهد: «حالا برو زنده بمان! و سهم مرا! از زنده ماندنت قسطی پرداخت کن». و اینطوری، دزدیِ آشکار، تبدیل می‌شود به خِدمتِ به اصطلاحِ خیریه گونه! گویی این دیگر سرقت نیست، «تسهیلاتِ درمانی» است؛ لطف است. شرافت است. شرافتی که ریشه در خاک حرام دارد و در اصل همان مال مردم خوردن است. مردم ناچار هم برای خاطر بیمارانشان مجبور به پذیرفتن می شوند.

آخرِ این مسیر کجاست؟ فردا چه؟
فردا—وقتی این روش رسمیت پیدا کند—چه کسی جلوی «پزشک‌های لیزینگی» را می‌گیرد که حق‌الزحمه‌شان را با چک‌های مدت‌دار می‌خواهند؟ یا «جراح‌های اقساطی» که پولِ عمل را بعد از بهبودی می‌گیرند؟ اینجاست که می‌فهمی تمامِ خط‌قرمزها دارد پاک می‌شود. و آن وقت، دیگر نه پزشکی باقی می‌ماند، نه بیمار؛ فقط یک مشت آدمِ گرسنه می‌مانند که دارند آخرین ذرّه‌های شرافتِ یکدیگر را هم می‌بلعند و سیر هم نخواهند شد.
مدل جدید گرفتن زیرمیزی توسط پزشکان/ همسان سازی دزدی با بدبختی های مردم

این دیگر نه زیرمیزی که زیرِ بازارِ سیاهِ اخلاق است. ما همه فقیریم؛ از همه نوعش هم فقیرتر می شویم. فکرمان هم فقیرتر می شود و فراموش می کند که بپرسد: «اصلاً چرا باید زیرمیزی وجود داشته باشد؟».

آخرِ خط کجاست؟
وقتی پزشک—آن کسی که سوگند خورده جانِ مردم را نجات دهد از جانِ مردم پول بکشد، یعنی تمامِ پل‌های اخلاقی شکسته‌اند. و وقتی مردم—به جای اعتراض—سکوت می‌کنند و می‌گویند «حق دارد، خودش هم زیر بارِ مخارج است»، یعنی بی‌عدالتی دارد نهادینه می‌شود. این دیگر بیماریِ یک‌نفر یا ده‌نفر نیست؛ طاعونِ بی‌اخلاقی است.